Overpeinzingen en tips: boeken en accu's

BOEKENBLUES

Tja, dan zijn er grote tentoonstellingen van belangrijke fotografen. Oeuvre-overzichten. Die gaan steevast gepaard met nieuwe boeken/catalogi, kloek van omvang en van prijs. Stephan Vanfleteren en Erwin Olaf bijvoorbeeld. Mooie hebzucht stimulerende banden van bijna zeventig piek. Wat er mee mis is? Nou ik heb al een aantal boeken van dat duo. In de kast staan gekoesterde boeken met ouder werk. Belgicum, Rain/Fall, ik noem maar wat. In de nieuwe overzichtsboeken vind ik dat werk terug, terwijl er ook (ander) werk in staat dat ik indertijd bewust links heb laten liggen. Atlantic Wall, Chessmen, ik noem maar wat. En natuurlijk nieuw werk.

Goed fotowerk van belangrijke fotografen is best geld waard. Edoch: in die fantastische, dikke bundels staat dus werk dat ik liever oversla, werk dat ik al heb en nieuw werk dat ik graag zou willen hebben. Voor mijn gevoel wordt zo'n boek dan drie keer zo duur. Spijtig.

 

BOEKENPLEZIER

A Thousand Crossings

Enkele jaren terug was er de expositie van Sally Mann, in het Haags Fotomuseum. Puur genieten, herinner ik me. Als je nou toch de portemonnee wilt trekken: het boek A Thousand Crossings is magnifiek. Ik had nog niet veel werk van Mann, vandaar.

Hold Still

En een zeer positieve verrassing was haar autobiografie Hold Still. Sally Mann beschrijft haar jeugd, de verhouding met haar ouders, de zorg en liefde die de huishoudster/nanny gaf in tijden van rassendiscriminatie, familieleven, de opvoeding van haar eigen kinderen (met de episode van beschuldigingen van onbehoorlijke fotografie in een superpuriteins Amerika). Ze beschrijft de totstandkoming van haar belangrijkste fotoseries. Ze kan uitstekend overweg met grote glasplaten en collodium, maar ook met woorden. Warm aanbevolen.

 

The Polaroid Book

Algemene inspiratie voor weinig geld levert het nog steeds verkrijgbare The Polaroid Book van Taschen. Even de weg kwijt? Lekker bladeren en mijmeren over je volgende project.

ACCUBLUES

Een tijdje geleden moest ik zo nodig flitsen. Dat was in het kader van de lezing van Johan Huizing. Ik had braaf de dag tevoren mijn accuutjes opgeladen. Die deden helemaal niets, toen het er op aankwam, en Ton Stad hielp me uit de brand met een eclectische verzameling accu's. De mijne zijn inmiddels gerecycled, want ze waren eerder twintig dan tien jaar oud...

Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding met accu's gehad. Je kon er niets aan zien en de laders gaven ook geen sjoege, je zag simpelweg niet wat die aan het doen waren. Zoveel uur er in, groen lampje, meer kon je niet doen. En ze liepen in de kast vanzelf leeg, ook nog.

Met de aanschaf van nieuwe stroombronnetjes heb ik ook een nieuwe lader gekocht die in ieder geval getalletjes laat zien zodat ik het idee heb dat-ie iets doet en als ik de gebruiksaanwijzing goed lees, ook nog wát ie doet. En ik kan met enige moeite zien of mijn accu's nog deugen. Het apparaat kan ze opfrissen, tóe maar. En ik kan verschillende accu's door elkaar laden want iedere laadschacht (nieuw woord voor de tekstverwerker) werkt afzonderlijk. Nou wil ik dat niet, maar het kán wel. Misschien doet hij meer aan mijn vertrouwen dat het goed gaat met het laden, dan aan het laden zelf... waarschijnlijk de nuttigste functie.

O ja, ik kocht er twee setjes van Conrad bij, die hebben zich in het verleden bewezen. En het was een mooie aanbieding. Daarnaast heb ik een setje Ladda's gekocht bij een grote blauw-gele woonwinkel, voor zes piek. Die dingen komen uitstekend uit de test, sommigen fluisteren dat ze identiek zijn aan de veel duurdere Eneloops van Panasonic. En de zelfontlading, die bepaalt of je er na verloop van tijd nog iets aan hebt als je écht gaat flitsen, is minimaal. Dat bevestigt ook Marcel Mickers, die dingen graag nameet: 5,33% leegloop na drie maanden in de kast. Wie graag voor het slapen gaan filmpjes bekijkt van laadapparaten en hard werkende accu's kan het allemaal hier navorsen. Compleet met een enthousiaste meneer en indrukwekkende grafieken.

slaap ze,

Kees Molders